Ο Νίκος Πλατιάς είναι ένας νέος τραγουδοποιός που πρωτοεμφανίζεται και μας συστήνεται "ψηφιακά" σε μια εποχή που λίγα πράγματα στη ζωή μένουν αδοκίμαστα, ακλόνητα και εν τέλει όρθια. Η μουσική και η τέχνη του λόγου όμως ακόμα και στις πιό δύσκολες εποχές έχουν τον τρόπο να αναγεννώνται και να επιτίθενται ειρηνικά στη βία της ζωής και του σύμπαντος, τροφοδοτώντας νέους ανθρώπους με υλικό επιβίωσης, με καλλιτεχνικές δηλαδή ανησυχίες και δημιουργικά αντανακλαστικά.Ο Νίκος Πλατιάς εμφανίζεται λοιπόν για πρώτη φορά στο Ελληνικό τραγούδι με τον ψηφιακό του δίσκο "Ημερολόγια υποστρώματος" . Μια απόσταξη καθημερινών βιωμάτων που μετατρέπεται σε ηχητικό υλικό και ανοίγει μια νοητή στιχομυθία μεταξύ δημιουργού και ακροατή. Φορές, αισθάνεσαι τόσο οικεία τα τραγούδια του που είσαι σίγουρος οτι κάπου τα έχεις ξανασυναντήσει στο παρελθόν. Όχι τα ίδια βέβαια, μα σίγουρα την αλήθεια τους...
Συνέντευξη στον Γιώργο Μελάνθη.
- Νίκο, δώσε μας ένα στίγμα του τραγουδοποιού εαυτού σου. Πότε μπήκε στη ζωή σου η μουσική και ποιά είναι η καλλιτεχνική σου διαδρομή μέχρι σήμερα;
Η
μουσική, μπήκε στη ζωή μου από τότε που
θυμάμαι τον εαυτό μου, όπως στους
περισσότερους φαντάζομαι. Η ανάγκη μου
να εκφραστώ μέσα από αυτή επίσης νομίζω
νωρίς. Αλλά η διαδρομή μου είναι αρκετά
μικρή. Πολλές απόπειρες, πολλά λάθη και
πολύ πείσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Έπειτα, ήρθε η συνεργασία με τους
‘Άπλετους κήπους’ και τον Χρήστο Τόλη
σε παραστάσεις τους, μια μουσική συνάντηση
με τον εξαιρετικό Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη
που με δίδαξε πολλά, η μαθητεία μου στην
φωνητική με την σπουδαία Ελισάβετ
Καρατζόλη, οι κουβέντες για τα στιχάκια
μου με τον Χρήστο Θηβαίο, η γνωριμία μου
με δημιουργούς που με σημάδεψαν, όπως
ο Νίκος Χαλβατζής, ο Βασίλης Σμπήλιας,
η Δανάη Παναγιωτοπούλου, η Μαρία
Παπαγεωργίου και τόσοι άλλοι. Και δεν
θα μπορούσα να παραλείψω τον Γιάννη
Κασίμη και τον θρυλικό «Πυρήνα» του που
με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε βήμα να
‘εκτεθώ’ και να εκθέσω τα τραγούδια
μου.
- Η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά με τίτλο “ημερολόγια υποστρώματος” κυκλοφορεί απο το Δεκέμβριο, δωρεάν στην διαδικτυακή σου σελίδα. Δώσε μας την δική σου αίσθηση και οπτική σε ό,τι αφορά το δίσκο σου.
Είναι
η πρώτη επίσημη καταγραφή της δουλειάς
μου και το κλείσιμο ενός συναρπαστικού
κύκλου με όλες τις πιθανές συγκινήσεις
που μπορεί να περιλαμβάνει η περιπέτεια
που λέγεται τραγούδι. Πέρασε από σαράντα
κύματα μέχρι να φτάσει στην τελική της
μορφή αλλά νομίζω πως άξιζε τον κόπο.
Τόσο τον δικό μου, όσο και των συνεργατών
μου που στάθηκαν στο πλάι μου, με έμαθαν
πολλά και υποστήριξαν το υλικό με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο, για τον οποίο
είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος. Ο Θανάσης
Αρχανιώτης (στα τύμπανα και τα samples),
ο Θάνος Κολοκυθάς (στο μπάσο, τις κιθάρες,
τις ηχογραφήσεις και το editing),
ο Χρήστος Τόλης (στο πιάνο, τα πλήκτρα
και την ενορχήστρωση), η καλή μου φίλη
Δήμητρα Σιούκα που μου χάρισε τους
στίχους του «Ξημερώνει» που ερμηνεύει
καταπληκτικά η Μαρία Παπαγεωργίου, η
Ελισάβετ Καρατζόλη που με ‘άφησε’ να
χρησιμοποιήσω την εκπληκτική φωνή της
με έναν διαφορετικό τρόπο από ότι είχε
συνηθίσει, τον Τίμο Καρδάμα των Playground
Noise
που ‘πείραξε’ με μοναδικό τρόπο τον
«κάλπικο θεό» και με κέρδισε η δική του
εκδοχή και η Πηνελόπη Γκίκα που συμμετέχει
με το βιολί της στο «Θα περπατήσω πλάι
σου». Θα άξιζε να αναφερθώ και σε φίλους
που με βοήθησαν αρκετά στην διαδικασία
της παραγωγής, όπως τον Γιώργο Ζιώτα
στην τεχνική υποστήριξη, τον Κυριάκο
Νικολόπουλο στις συμβουλές περί
ηχοληψίας, τον Βασίλη Σμπήλια στις
άπειρες ακροάσεις και δοκιμές και φυσικά
τον Κωνσταντίνο Παυλόπουλο για την
ιδιαίτερη ματιά του στο artwork
του δίσκου.
- Διανέμεις ελεύθερα τα τραγούδια σου στο προσωπικό σου site. Μίλησε μας για την κίνηση σου αυτή και τον τρόπο σκέψης σου πάνω στην ελεύθερη διακίνηση πνευματικών δημιουργημάτων. Τα θετικά και τα αρνητικά που βρίσκεις.
Ανοίγεις
ένα τεράστιο ζήτημα που δεν εξαντλείται
στα πλαίσια μιας συνέντευξης. Σε ότι με
αφορά, η δωρεάν διάθεση της δουλειάς
μου έχει την πρόθεση της γνωριμίας με
το κοινό. Εφόσον προέκυψε να είναι μια
‘σπιτική’ παραγωγή και με την ‘σιωπή’
από label
και εταιρείες προώθησης στις αποσκευές
της – για όλους τους πιθανούς λόγους
που θα μπορούσες να σκεφτείς, αυτονόητους
και μη -, μου φάνηκε ως μονόδρομος η
δωρεάν διαδικτυακή κυκλοφορία. Βεβαίως,
δωρεάν διάθεση ενός μουσικού έργου
σημαίνει ή ότι κάποιος δημιουργός έχει
καλύψει εξολοκλήρου την παραγωγή ή και
διανομή (στούντιο,μουσικούς,μίξεις,master,artwork,κοπή
του cd),
ή ότι όλα αυτά, έχουν γίνει με άμισθη
εργασία συνεργατών και φίλων. Χωρίς να
συνυπολογίσω το γεγονός πως ένας δίσκος
είναι και αυτός ένα έργο τέχνης (και
όπως όλα τα έργα τέχνης έχουν ένα κόστος
για να δημιουργηθούν), θα σου έλεγα πως
ο προβληματισμός έγκειται ως προς την
ποιότητα μιας παραγωγής καθώς και τον
βιοπορισμό των δημιουργών και των
μουσικών. Δεν μπορούμε να απαιτούμε την
αναρχική εκδοχή στην τέχνη, εκ μέρους
των ακροατών, χωρίς να την εφαρμόζουμε
και στην υπόλοιπη ζωή μας. Καταλαβαίνω
όλες τις σοβαρές απόψεις περί του
θέματος, και συχνά αντίθετες, αλλά ο
δικός μου προβληματισμός περιλαμβάνει
και τις αγωνίες των ανθρώπων που
βιοπορίζονται αποκλειστικά από την
μουσική. Νομίζω πως είμαστε σε μια φάση
μετάβασης ως προς το συγκεκριμένο θέμα
και πολλά θα εξαρτηθούν και από το ίδιο
το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο κάθε
δημιουργός.
- Ποιές είναι οι σκέψεις σου μετά την επίσημη κυκλοφορία των τραγουδιών σου; Αισθάνεσαι οτι ανοίγει ένας απαιτητικός δημιουργικός κύκλος για σένα ή το σκέφτεσαι πιο χαλαρά;
Νομίζω
πως οι πρόσθετες απαιτήσεις πέραν των
προσωπικών, αρχίζουν και τελειώνουν
στην αποδοχή από μεριάς κοινού. Όσο πιο
μακριά φτάσουν τα «ημερολόγια υποστρώματος»
τόσο θα περπατήσω κι εγώ με αυτά. Αρκεί,
ο κόσμος να τα γνωρίσει, να τα αγκαλιάσει
και να θέλει να τα ακούσει. Αυτό βέβαια
δεν σημαίνει πως η δημιουργία είναι
αποτέλεσμα αποδοχής σε καμιά περίπτωση.
Σκέψεις πολλές. Όσες το δυνατό περισσότερες
ζωντανές εμφανίσεις προκύψουν, ένας
δεύτερος προσωπικός δίσκος που βρίσκεται
ακόμα στην σκέψη και ίσως μια πιο
ολοκληρωμένη παρουσίαση του υλικού των
DarkRed&aVodka,
ενός αγγλόφωνου σχήματος που ξεκίνησε
ως ‘παιχνίδι’ μεταξύ του Θανάση
Αρχανιώτη, του Χρήστου Τόλη και εμένα.
Ένα δημιουργικό ‘παιχνίδι’ που θα
παρουσιάσουμε στις 26 του Δεκέμβρη στο
HolyWood,
παρέα με τα ημερολόγια.
- Ποιά είναι αυτά τα καθημερινά βιώματα που καρφώνονται στη σκέψη σου τόσο ώστε να τα κάνεις τραγούδι;
Τα
βιώματα είναι η προσωπική μας ιστορία.
Αυτό που μας παρακινεί να καταπιαστούμε
με αυτά, είναι η θαυμαστή ικανότητα των
ανθρώπων να τα μεταφράζουν σε συναισθήματα.
Και το συναίσθημα έχει μια μαγική
ιδιότητα να δημιουργεί εικόνες και
λέξεις, εκτός των άλλων. Τα τραγούδια
έχουν την αποστολή να ξεκινήσουν από
ένα συναίσθημα, να το μετατρέψουν σε
εικόνα και ήχο, κι έπειτα να ανακινήσουν
καινούρια συναισθήματα. Είναι στην
πραγματικότητα, ένας ασυνείδητος
διάλογος ανάμεσα στον δημιουργό και
τον ακροατή, που γίνεται χειροπιαστός
μέσω της ακρόασης. Θα σου έλεγα πως όλα
τα πιθανά βιώματα της ανθρώπινης
εμπειρίας είναι άξια προσέγγισης. Τόσο
τα δικά μου μέχρι ώρας, όσο και των
ανθρώπων που καταφέρνω να παρατηρήσω.
Φίλων ή αγνώστων. Οι δημιουργοί ζουν,
φιλτράρουν και καταγράφουν σε μια
προσπάθεια να φωτίσουν και να δώσουν
ένα προσωπικό στίγμα σε ένα ερέθισμα
που θεωρούν σημαντικό. Τα τραγούδια
είναι ένας άλλος τρόπος αφήγησης μιας
εποχής, ένας από τους λόγους που είναι
σημαντικά. Στο βαθμό βέβαια που επιλέγει
ο καθένας να ‘κουβαλά’ αυτές τις
αφηγήσεις και να τις χρησιμοποιεί για
να ερμηνεύσει το δικό του βίωμα, την
δική του μοναδική περπατησιά σε αυτό
τον κόσμο.
- Μουσικά πως επιθυμείς τη διαδρομή και την εξέλιξή σου;
Νομίζω
πως αν καταφέρω να αποκτήσουν τα τραγούδια
μου αναγνώριση και αποδοχή -εφόσον το
αξίζουν βέβαια- θα έχω εκπληρώσει μια
μεγάλη μου επιθυμία. Κι αυτό γιατί θα
μου επιτρέψουν να δημιουργήσω στην
συνέχεια με λιγότερες αμφιβολίες, παρά
το γεγονός πως –ευτυχώς- αυτές δεν σε
εγκαταλείπουν ποτέ. Επειδή μέχρι στιγμής
δεν στερήθηκα την εμπειρία συνεργασιών
(Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Ελισάβετ
Καρατζόλη, Μαρία Παπαγεωργίου, Γιώργος
Ζιώτας), θα σου έλεγα πως βρίσκομαι σε
μια φάση που επιθυμώ να κατοχυρώσω την
δική μου οπτική στην μουσική. Αν το
καταφέρω αυτό, κάθε συνεργασία που έχει
κοινούς κώδικες επικοινωνίας θα ήταν
θεμιτή και ευπρόσδεκτη. Όσο για τα στυλ
της μουσικής, εκεί δεν υπάρχει περιορισμός
εκτός από μια επιλογή ύφους από προσωπική
αισθητική, η οποία εμπλουτίζεται για
την ώρα διαρκώς. Όσο δύναμαι να
παρακολουθήσω την εξέλιξη της μουσικής,
τόσα και τα ‘εργαλεία’ που προκύπτουν
στην προσωπική ‘γραφή’.
- Αν είχες ένα μαγικό ραβδί τί θα άλλαζες σήμερα στην Αθήνα; (και όχι μόνο στην Αθήνα...)
Στην
Αθήνα δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις.
Σε αυτό υπερέχει η υπόλοιπη επικράτεια,
που λόγω μεγέθους, έχει ακόμα πολλές
δυνατότητες. Νομίζω πως η μόνη αλλαγή
που θα είχε νόημα, θα ήταν να αφήσουμε
ελεύθερη τη δημιουργικότητα των νέων
ανθρώπων, να «σώσουν οτιδήποτε αν
σώζεται» και να γκρεμίσουν χωρίς δεύτερη
σκέψη κάθε τι κακόγουστο «λερώνει» το
μάτι. Νομίζω πως παρά τα περί του αντιθέτου
λεγόμενα, οι άνθρωποι όταν συναντηθούν
με την ομορφιά, μαθαίνουν να την εκτιμούν,
να την αποζητούν και να την υπερασπίζονται.
- Ως κοινωνία πως θεωρείς οτι διαχειριζόμαστε την κρίση που βιώνουμε;
Στην
πραγματικότητα τώρα γινόμαστε κοινωνία.
Είχαμε ξεχάσει τη λέξη για πολύ καιρό.
Έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα για την
επικράτηση του ατομικισμού και όλους
τους παράγοντες που οδηγούν σε αυτό.
Είμαστε μάζα και αρχίζουμε να
συνειδητοποιούμε πως πρέπει να
μετατραπούμε σε πολίτες. Η διαδικασία
είναι δύσκολη και επίπονη. Τα αντανακλαστικά
μας ήταν για καιρό μουδιασμένα. Το
πρόσφατο παρελθόν προδίδει απουσία
πολιτικής σκέψης και άρα υποχώρηση της
ίδιας της ουσίας της Δημοκρατίας. Δεν
εμβαθύναμε ποτέ πριν στην έννοια της
Δημοκρατίας. Βολευτήκαμε στην
«εκπροσώπηση». Αλλά αυτό είναι μιας
μορφής ολιγαρχία. Νομίζω πως διεξάγεται
ένας διάλογος για το πώς οραματιζόμαστε
την κοινωνία. Αυτό τον διάλογο απειλούν
βεβαίως να τον αποπροσανατολίσουν
διάφοροι παράγοντες όπως λόγου χάρη η
έλλειψη καλλιέργειας. Για παράδειγμα,
το φαινόμενο της χρυσής αυγής, που
αποτελεί το απόλυτο επιχείρημα για την
απουσία σκέψης που παρατηρείται. Ο
φασισμός και ο ρατσισμός στην ουσία
τους, είναι η παράδοση της ελεύθερης
βούλησης στην υπεροχή. Άρα, όποιος
γοητεύεται από αυτή τη σαχλαμάρα, είναι
ανελεύθερος στη βάση του και μια
προσωπικότητα που έχει ανάγκη από
εντολές για να λειτουργήσει. Και καμιά
κοινωνία δεν οικοδομείται από φερέφωνα
και χειραγώγηση. Μονάχα μάζες. Ωστόσο,
είμαι αισιόδοξος πως τέτοια διαλυτικά
φαινόμενα θα εξαφανιστούν άπαξ διαπαντός.
Είναι στη φύση της βλακείας να υποχωρεί.
Η καλοσύνη είναι μεταδοτική και θα
επικρατήσει στο τέλος.
- Εσύ πως διαχειρίζεσαι εντός και εκτός σου τη σημερινή βάρβαρη καθημερινότητα;
Νομίζω
πως όπως τόσοι άλλοι, προσπαθώ να βρίσκω
τρόπους να αποφορτίζομαι. Δεχόμαστε
διαρκώς πιέσεις. Φόβος για την επιβίωση,
καθημερινό πένθος για τους ηττημένους,
αμφιβολία για το αύριο. Νομίζω πως κάνω
ότι μπορώ και προλαβαίνω για τους γύρω
μου. Και όταν μπορώ, σημαίνει πως έχω
αντλήσει αρκετή καλοσύνη και αγάπη από
τους δικού μου ανθρώπους. Η μουσική
είναι ένα δεύτερο σπίτι. Ένα καταφύγιο
για το νου. Ένα μέρος όπου ο φόβος υποχωρεί
και βλέπεις τα πράγματα στις αληθινές
τους διαστάσεις. Ένα ταξίδι που μας
καθιστά ‘ανθρώπινους’ σε μια
καθημερινότητα που μας προκαλεί να
μετατραπούμε σε ‘κτήνη’. Εν τέλει, σε
αυτή την υπενθύμιση της ανθρωπιάς
καταφεύγω για να διαχειριστώ τις
προκλήσεις της καθημερινότητας.
- Έχουν ακόμα τα τραγούδια ακόμα την “επαναστατική” ιδιότητα να μαλακώνουν την πραγματικότητα μας και να την μεταμορφώνουν ή χρειάζεται κάτι περισσότερο τώρα πια;
Την
έχουν σίγουρα. Την είχαν πάντα. Αυτό που
χρειάζεται δεν είναι να προσθέσουμε
κάτι στον ρόλο των τραγουδιών ή να
επινοήσουμε. Χρειάζεται απλώς να
ακούσουμε. Να ξαναγίνουμε ακροατές. Να
αναζητήσουμε τα τραγούδια και να
διαλέξουμε. Όλα είναι εκεί. Οι δημιουργοί
δεν έπαψαν ποτέ να παράγουν. Η ακρόαση
υποχώρησε. Η ‘οικογένεια’ των δημιουργών
μεγαλώνει συνεχώς. Και όχι μόνο στο
τραγούδι. Νέοι καλλιτέχνες ξεπετάγονται
διαρκώς. Επικρατεί μια πανσπερμία στο
χώρο της τέχνης. Και πιστεύω πως είναι
ικανή να δώσει ένα φως στα πράγματα.
Αρκεί το κοινό να ακολουθήσει. Και
πιστεύω πως έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει
αυτό.
- Ποιά πράγματα σε κάνουν να χαίρεσαι και να αισιοδοξείς σ' αυτό τον τόπο;
Οι
νέοι άνθρωποι και οι καινούριες ματιές
σε ότι μας αφορά. Στη μουσική, και μόνο
από τους καινούριους δημιουργούς που
εμφανίζονται, μόνο αισιοδοξία επικρατεί.
Τόσο στην αγγλόφωνη σκηνή όσο και στην
ελληνόφωνη. Στην δική μου γενιά, ανακαλύπτω
ένα όμορφο γνώρισμα. Πως αλληλοϋποστηρίζεται
χωρίς ανταγωνισμούς και κακεντρέχειες.
Νομίζω πως αν η γενιά μου βοηθήσει, η
νέα γενιά που ακολουθεί, και μόνο με την
αισθητική που φαίνεται να υιοθετεί,
είναι ικανή να γκρεμίσει εκ θεμελίων
όλα τα κακώς κείμενα. Ελπίζω να τα
καταφέρει.
- Τα "Ημερολόγια υποστρώματος" διατίθενται δωρεάν σε ψηφιακή μορφή στον ιστότοπο του Νίκου Πλατιά http://nikosplatiasdiaries.com.
