Ο Πάνος Γουργιώτης ανήκει στη νέα γενιά των ταλαντούχων τραγουδοποιών μας που έχοντας μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με πληθώρα «ακριβών ακουσμάτων», καταπιάστηκε νωρίς με τη σπουδή και την πρακτική ενασχόληση του με τη μουσική. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε το 2007 όταν έλαβε μέρος στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Η ζωή που περιμένει.» Την επόμενη χρονιά προκρίθηκε ξανά στο φεστιβάλ, με το τραγούδι «Ναπάλ» και απέσπασε το βραβείο καλύτερου στίχου. Το 2010 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Μιά ανάσα ακόμα.»
Αρχές καλοκαιριού του 2014 κυκλοφορεί ο νέος του δίσκος με τίτλο «Πίσω από τις βροχές», με τις συμμετοχές των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Μανώλη Φάμελλου, Δέσποινας Ολυμπίου, Ελισάβετ Καρατζόλη, Κόμη Χ. Η μουσική και οι στίχοι είναι του Πάνου Γουργιώτη, ενώ από ένα τραγούδι υπογράφουν στιχουργικά οι Λίνα Δημοπούλου και Κόμης Χ. Με αφορμή λοιπόν τις «βροχές» έναν πολύ δυναμικό και ξεχωριστό δίσκο που αναμφίβολα αξίζει της προσοχής μας, συναντιόμαστε με τον Πάνο Γουργιώτη για να μιλήσουμε για τη νέα του δουλειά.
- “Πίσω απο τις βροχές”, ο νέος σου, δεύτερος προσωπικός δίσκος. Ποιές είναι οι βροχές σου και τι υπάρχει, ποιός κόσμος, ποιό τοπίο πίσω απο αυτό που περιγράφεις;
Πρώτα
απ’όλα να σου πω ότι λατρεύω τη βροχή.
Δεν περιγράφω κάτι γκρίζο ή λυπηρό. Θα
παρατηρήσεις ότι στο ομότιτλο τραγούδι
η βροχή παίζει ένα ρόλο πέπλου προστασίας
από ανθρώπους-σκιές, τους κρατά μακριά
μου κι εμένα μακριά τους. Μας διαχωρίζει.
Στον κόσμο μου οι βροχές έχουν τη δύναμη
να αγκαλιάζουν το όμορφο, το καθαρό και
να ξεπλένουν το άσχημο. Άσε που πρέπει
να τα έχω και καλά μαζί τους! Ζώντας στο
Βέλγιο, καταλαβαίνεις.
- Ο δεύτερος προσωπικός σου δίσκος είναι πιο ηλεκτρικός, αιχμηρός και πολυφωνικός. Πώς τον αντιλαμβάνεσαι εσύ ως δημιουργός του,έχοντας πια αποκτήσει μια απόσταση χρονικά ασφαλούς αντίληψης απο τις “βροχές”.
Η
αλήθεια είναι πως είχα αποφασίσει να
ανοίξω τα άκρα αυτού του δίσκου πολύ
πριν μπούμε στο στούντιο. Με το προηγούμενο
άλμπουμ «Μια ανάσα ακόμα», ήμουν και
είμαι πολύ ευχαριστημένος αλλά όταν το
είχα ακούσει ολοκληρωμένο για πρώτη φορά
ένιωσα ότι πάσχει από υπερβολική
ομοιογένεια και συνοχή. Οπότε τώρα είπα
να κάνω το αντίθετο, να το κάνω όσο πιο
πολυφωνικό μπορώ και να μην εγκλωβιστώ
σε διλήμματα τύπου «όχι, αυτό δεν
ταιριάζει με τα άλλα» κτλ. Στο «Πίσω από
τις βροχές» θα ακούσεις επιθετικό
πανκ-ροκ, μπαλάντα με ένα πιάνο, κομμάτι
ηχογραφημένο μόνο με φωνές, electro
στιγμές. Το όλο πράγμα έγινε εντελώς
ακομπλεξάριστα και όπως ακριβώς μας
άρεσε. Νομίζω ότι πλησιάσαμε πάρα πολύ
το αποτέλεσμα που είχαμε όλοι στο μυαλό
μας όταν αρχίζαμε τις ηχογραφήσεις και
αυτό είναι νίκη από μόνο του.
- Μίλησε μας για την επιλογή σου να μοιράσεις τα τραγούδια σου σε τόσους άλλους αγαπημένους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές.
Αυτός
ο δίσκος έγινε με αγάπη απ’όλους τους
εμπλεκόμενους. Ήθελα να συμμετέχουν
όλοι οι φίλοι μου, να το μοιραστώ όλο
αυτό. Πρόκειται για πολύ αγαπημένους
φίλους συναδέλφους που εκτιμώ και αγαπώ
πολύ και που έχω την τύχη να με τιμούν
κι αυτοί με τη στήριξη και την εκτίμηση
τους. Τι να πρωτοπώ; Έχω ένα τεράστιο
ευχαριστώ για όλους. Για το Λαυρέντη
Μαχαιρίτσα που είναι κοντά μου ήδη εδώ
και μια δεκαετία με πολλούς τρόπους,
ξέρει πόσα του χρωστάω. Για το Μανώλη
Φάμελλο, τον καλύτερο τραγουδοποιό της
γενιάς του κατά τη γνώμη μου. Για τη
γλυκύτατη, ευγενέστατη και τόσο ταλαντούχα
Δέσποινα Ολυμπίου. Για την Ελισάβετ
Καρατζόλη, μία από τις σπουδαιότερες
γυναικείες φωνές της χώρας μας. Για τον
αδερφικό φίλο Κόμη Χ που όσο κάνω δίσκους
θα συμμετέχει πάντα. Και φυσικά για μία
από τις σημαντικότερες Ελληνίδες
στιχουργούς, η οποία μου εμπιστεύθηκε
ένα τραγούδι της, τη Λίνα Δημοπούλου.
- Πως βιώνεις την δισκογραφία στην Ελλάδα σήμερα; Είναι πλέον υπόθεση για ρομαντικούς δημιουργούς που παράγουν και προσφέρουν κυρίως ανιδιοτελώς;
Ίσως
να είναι κάπως έτσι, χωρίς αυτό να
σημαίνει όμως σε καμία περίπτωση πως
έτσι θα έπρεπε να είναι. Εντάξει πάντα
ο στόχος ήταν και είναι να παίζουμε
συναυλίες, να έρχεται ο κόσμος εκεί, να
ανταμώνουμε και να τα βγάζουμε πέρα
έτσι. Αλλά το διαβατήριο γι’ αυτό είναι
οι νέοι δίσκοι και η ανάγκη να φτάσουν
σε χέρια και αυτιά. Οι καλοί δίσκοι
απαιτούν χρήμα και αν θέλουμε να
αποφύγουμε το να γίνει η παραγωγή
φρέσκιας μουσικής υπόθεση των πλουσίων
μόνο, πρέπει να βρεθούν τρόποι να
ξαναγίνει δελεαστική για τους δημιουργούς,
να ελπίζουν σε μια ανταπόδοση. Δε λέμε
να γίνεις άπληστος, λέμε να μη χρειάζεται
να δουλεύεις απ’ το πρωί ως το βράδυ σε
άσχετες δουλειές για να πληρώσεις την
παραγωγή ενός δίσκου και μετά αυτά τα
λεφτά να σου λείπουν στην καθημερινότητα
σου. Ξέρεις πόσα καταπληκτικά τραγούδια
φίλων που έχω ακούσει έχουν μείνει στο
συρτάρι γιατί δεν υπάρχουν τα μέσα για
να τα κυκλοφορήσουν; Υπάρχει μια
καινούργια σκηνή που δημιουργείται
στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και
πρέπει να στηριχτεί οπωσδήποτε. Προφανώς
η δισκογραφία όπως την ξέραμε δεν
υφίσταται εδώ και καιρό, κάποιος άλλος
τρόπος θα βρεθεί σύντομα, είναι σίγουρο.
Μέχρι τότε στηρίζουμε όσο και όπως
μπορούμε τις αξιόλογες προσπάθειες,
σώζουμε οτιδήποτε αν σώζεται.
- Τα τελευταία χρόνια ζείς στις Βρυξέλλες. Μίλησε μας για την επιλογή σου να μετακομίσεις στην Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και αν η διαμονή σου έχει αλλάξει την αντίληψη σου σε κάποια πράγματα γύρω απο τη μουσική, τη δημιουργία αλλά και τη γενικότερη κοσμοθεωρία σου;
Τις
Βρυξέλλες τις λατρεύω. Η πόλη αυτή μου
δίνει σχεδόν όλα όσα έχω ανάγκη για να
είμαι χαλαρός και ήρεμος. Σίγουρα ο
τόπος που ζεις επιδρά σημαντικά στον
τρόπο που γράφεις, σε αυτά που έχεις να
πεις, στην ένταση και το ρυθμό που θα τα
πεις. Η μισή πόλη τουλάχιστον αποτελείται
από ανθρώπους απ’όλο τον κόσμο που
κουβαλάνε τον πολιτισμό τους, τους ήχους
τους, τις γεύσεις τους. Εδώ νιώθεις
έντονα την ανάγκη να ακούσεις μουσικές
που σε γεμίζουν αναμνήσεις και που ίσως
ποτέ δεν πίστευες ότι θα θέλεις να
ακούσεις. Για μένα, υπάρχει μια αύρα που
είναι δύσκολο να σε αφήσει ασυγκίνητο.
- Στην Ελλάδα της κρίσης το να ζει κανείς απο τη μουσική είναι πιά δύσκολο. Κι η δυσκολία αυτή φαίνεται να σκοτώνει συγκροτήματα και να στραγγαλίζει τη δημιουργικότητα πολλών δημιουργών καθώς αναγκάζονται να στραφούν αλλού για να επιβιώσουν. Ποιά είναι η δική σου απάντηση και τοποθέτηση απέναντι στη βία που δέχεται η συλλογικότητα και η δημιουργικότητα στη χώρα μας;
Ισχύουν
περίπου αυτά που αναφέραμε και για τη
δισκογραφία νωρίτερα. Για να είμαστε
βέβαια λογικοί, πρέπει να κατανοήσουμε
και να δεχτούμε πως όταν κάποιος δεν
έχει να φάει, δεν έχει μυαλό για τέχνη.
Σε τέτοιες καταστάσεις πρώτα απ’όλα
την πληρώνουν η ψυχαγωγία, ο πολιτισμός,
η διασκέδαση. Λογίζονται ως πολυτέλειες
και ίσως είναι. Αλλά φταίμε κι εμείς σε
κάποια πράγματα. Πέφτουμε σε μια ηλίθια
παγίδα που έχουν στήσει εδώ και χρόνια
οι δισκογραφικές, τα ραδιόφωνα, οι
κοσμικοί δημοσιογραφίσκοι, και ακολουθούμε
αβούλως τη «γενικευμένη μαλακία που
κυκλοφορεί» που λένε κι οι Κατσιμιχαίοι
στο στίχο τους. Σε αυτή την παγίδα έπεσαν
τελικά και οι ίδιες οι δισκογραφικές
και πολύ το χαρήκαμε. Όταν κατασκευάζεις
φτηνά προϊόντα, μόνο και μόνο για να τα
κάνεις ότι θέλεις εύκολα και χωρίς
κόστος, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος
και για τις μακροχρόνιες συνέπειες. Η
αλήθεια είναι πως το ελαφρό, ας πούμε,
τραγούδι είχε πάντα επιτυχία στην
Ελλάδα. Απλώς σήμερα θέλουν όλοι να μας
αναγκάσουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει
τίποτα άλλο, ότι η μουσική είναι οι
αποτριχώσεις, τα talent
shows
και τα γυμναστήρια, η πίτα έχει μικρύνει
και έχουν πέσει όλοι να κατασπαράξουν
ότι προλάβουν. Αισθάνομαι όμως, και
κυρίως ελπίζω, ότι σημαντική μερίδα των
νεότερων ανθρώπων έχει μπουχτίσει με
όλα αυτά και τα εγκαταλείπει. Πραγματικά
ελπίζω και πιστεύω ότι θα πάμε καλύτερα.
Δεν αντέχω να βλέπω άλλα ταλέντα να
χάνονται, δεν υπάρχει για μένα πιο
θλιβερό πράγμα.
- Ποιά μουσικά και γενικότερα καλλιτεχνικά ρεύματα στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη σε κάνουν να αισιοδοξείς και να αισθάνεσαι οτι συμβαίνει ή προετοιμάζεται κάτι καλό;
Δε φαντάζεσαι πόσο μου αρέσει που θεωρείς δεδομένο ότι για κάποιο λόγο αισιοδοξώ! Αυτό δείχνει πολύ καλά επίπεδα αισιοδοξίας σε εσένα και το ζηλεύω αυτό! Σοβαρά τώρα, δε βλέπω κάτι συνολικό, κάτι που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω καλλιτεχνικό ρεύμα που θα φέρει κάποια σημαντική αλλαγή. Αυτό που βλέπω όμως και μου αρέσει, είναι μια τάση επιστροφής στην απλότητα, στην αμεσότητα. Στα λιγότερα φώτα, στα λιγότερα φτιασίδια, σε περισσότερη αλήθεια. Αυτό μου αρέσει. Και αυτό θα ξεγυμνώσει τους ψεύτες και θα ευνοήσει τους αυθεντικούς και τους πραγματικά άξιους. Βλέπω να έρχεται ένα καλό, απαραίτητο ξεσκαρτάρισμα. Επίσης, στα μουσικά, νιώθω ότι επιτέλους οι πιο πολλοί νέοι καλλιτέχνες καταλαβαίνουν την ανάγκη του να μπορούμε να συνεργαζόμαστε, να φτιάχνουμε μουσικές παρέες, να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Αν τραβάμε ο ένας τον άλλο προς τα πάνω όταν έχουμε τη δύναμη, θα τα καταφέρουμε όλοι.
- Πέρα απο τη δισκογραφία με τι άλλο ασχολείσαι στις Βρυξέλλες και ποιά είναι τα σχέδια σου για εγγύς μέλλον; Θα παραμείνεις εκεί ,έχεις σκοπό να επαναπατριστείς;
Έχω
την ευτυχία να ασχολούμαι αποκλειστικά
με τη μουσική. Γράφω τραγούδια για εμένα,
για άλλους, διδάσκω κιθάρα, κάνω διαρκώς
εμφανίσεις στις Βρυξέλλες αλλά και σε
άλλες πόλεις και χώρες εδώ γύρω. Τα
σχέδια λένε 2-3 νέες προσπάθειες που
ελπίζουμε να καταλήξουν σε ισάριθμες
κυκλοφορημένες δουλειές με διάφορα νέα
σχήματα και νέα πρότζεκτ. Επίσης, από
Σεπτέμβρη αρχίζει κι επισήμως η προώθηση
του «Πίσω από τις βροχές» στην Ελλάδα,
όταν και θα είναι πια τα cd
στα ράφια των όσων δισκοπωλείων απέμειναν.
Για το φθινόπωρο λοιπόν, το πρόγραμμα
λέει σίγουρα παρουσίαση του δίσκου σε
Αθήνα και Θεσσαλονίκη τουλάχιστον και
μερικές ακόμα συναυλίες-παρουσιάσεις
σε 4-5 ευρωπαϊκές πόλεις. Για μετά βλέπουμε,
υπάρχουν πολλές σκέψεις. Μείνετε
συντονισμένοι!
- Τί σε πικραίνει ως άνθρωπο και ως δημιουργό αλλα και τί είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς και να αισιοδοξείς;
Με
πικραίνει η μικροψυχία και η αγνωμοσύνη.
Με εξοργίζει η αδικία. Όταν νιώθω ότι
αδικούμαι πνίγομαι και πραγματικά δεν
ξέρω πώς να αντιδράσω. Με θλίβει η μιζέρια
και η φτήνια που με περιβάλλει. Δεν
αντέχω τον καθωσπρεπισμό και την ψεύτικη
ευγένεια. Με εκνευρίζουν όσοι τα έχουν
καλά με όλους και ακόμα περισσότερο οι
αυλοκόλακες αυτών. Αντίθετα, χαμογελώ
στην ιδέα ότι έχω λίγους πολύ καλούς
φίλους, στη σκέψη των ανθρώπων που μου
δείχνουν τόσο απλόχερα την αγάπη τους
κάθε φορά που παίζω μουσική. Χαμογελώ
όταν γνωρίζω έξυπνους και καλοπροαίρετους
ανθρώπους, όταν ακούω καλές μουσικές,
όταν είμαι με το κορίτσι μου, όταν νιώθω
αποδοχή και αγάπη, όταν η οικογένεια
μου είναι καλά.
- Αντί τελευταίας ερώτησης Πάνο πρόσθεσε ελεύθερα ό,τι θες εσύ και δεν ρώτησα.
Θέλω
να ξαναπώ πόσο πολύ ευχαριστώ κάποιους
αγαπημένους φίλους. Το Νίκο Βογιατζάκη,
παραγωγό, συνενορχηστρωτή, κιθαρίστα
και πολλά ακόμα στο νέο δίσκο. Πρόκειται
για το άλλο μου μισό, καλλιτεχνικά
μιλώντας, όσο δικός μου είναι αυτός ο
δίσκος είναι και δικός του. Πρόκειται
για απίστευτο φίλο και εξαιρετικό
μουσικό, βασικό συνθέτη των Pulse.,
μιας μπάντας που πρέπει να σας απασχολήσει.
Ο δίσκος γράφτηκε στο στούντιο του στο
Ηράκλειο, το Mad
Hat
Studio,
και για το πολύ καλό κατά τη γνώμη μου
αποτέλεσμα είναι ο αποκλειστικός
υπεύθυνος. Όλους τους μουσικούς, του
φίλους και τους φίλους των φίλων που
βοήθησαν με όλους τους τρόπους.
Μοναστηριώτης, Βλάχος, Μπόθος και τόσοι
ακόμα. Και βέβαια το newsville.be
γιατί χωρίς αυτούς δε θα μιλούσαμε
σήμερα για νέο δίσκο. Γιάννης Δήμας, ο
τύπος που κάνει τα πάντα να φαίνονται
απλά. Τι να πω για αυτόν. Και για τη
Ναταλία Βεϊνόγλου
που άντεξε την πίεση και του Δήμα και
του Γουργιώτη. Έχω να ευχαριστήσω
πολλούς, τα γράφω και στο ένθετο του
άλμπουμ. Θα τα διαβάσετε τώρα που θα το
πάρετε! Σε ευχαριστώ πολύ Γιώργο για
την ωραία κουβέντα και ελπίζω να τα
ξαναπούμε σύντομα. Καλή δύναμη!
